Wieś wedle historycznych przekazów, istniała już w XVI wieku, jednak jej intensywna kolonizacja miała miejsce ponad 200 lat temu. Była wówczas jedną z 50 niemieckich kolonii, które – na mocy dekretu króla Prus – zaczęły po rozbiorach Rzeczypospolitej powstawać i rozbudowywać się w regionie nadnoteckim. Nowe, słabo zaludnione tereny, wymagały intensywnej kolonizacji – Górnica także te założenia miała spełnić.
W latach 1807 – 1815 była nadgraniczną osadą. W jej pobliżu, w połowie drogi do Biernatowa, przebiegała granica z Księstwem Warszawskim. Po 1945 wieś była świadkiem migracji ludności. Opuszczone poniemieckie gospodarstwa przejmowali polscy przesiedleńcy, głównie z poznańskiego, łódzkiego i warszawskiego. Na terenach tych zamieszkały wówczas 152 osoby.
Współcześnie Górnica liczy ok. 140 mieszkańców. W ostatnich latach staje się coraz bardziej wsią letniskową. Jej mieszkańcy starają się wykorzystać walory krajobrazowe okolicy i położenie wsi wśród lasów. W centrum Górnicy znajduje się dość duży staw przez który przepływa Bukówka – zaliczana na kilku odcinkach do górskich rzek. Jeszcze kilka lat temu był on zamulony, a jego brzegi zarośnięte. Dzięki społecznej pracy mieszkańców wsi został on w 1995 roku oczyszczony i teraz stanowi atrakcję turystyczną.
We wsi nie ma zabytków. Kościół z 1930 roku jest usytuowany na skraju Górnicy, na gruntach należących do Przyłęk. Świątynię z dwóch stron otacza las, co nadaje jej niezwykłego kolorytu. Obok stoi nowa (z 2006 r.) dzwonnica , w której umieszczony jest stary dzwon, przywieziony przed laty z nieistniejącej już świątyni w Runowie. Wieś posiada sklep i świetlicę. W pobliżu przebiega turystyczny szlak rowerowy i pieszy, a na rzece Bukówce – kajakowy, którym można przepłynąć od jeziora Sarcz w Trzciance, aż do Noteci w okolicach Krzyża.